Na het succes van Mourning, bekroond met de Zwaan ‘meest indrukwekkende dansproductie' 2010, werkt Muhanad Rasheed voor seizoen 2011/2012 opnieuw samen met het Internationaal Danstheater. Net als in Mourning blijft de choreograaf dichtbij zichzelf en vormen zijn persoonlijke emoties en ervaringen uit zijn thuisland Irak de inspiratiebron voor de voorstelling. Maar waar Mourning een beeld liet zien van de rituelen rondom rouw, toont Henna het huwelijksritueel. Henna toont de mooie momenten in het leven, maar deze zijn niet altijd zonder gevolgen...

De ontmoeting
In Irak zijn de daken plat. Vaak wappert er wasgoed en als het te warm is binnen, slapen mensen er. Maar bovenal is het de plek waar jongeren elkaar ontmoeten en met elkaar kunnen praten. Relatief veilig en onschuldig, want een straat scheidt de daken en daarmee de geliefden. Maar mensen kunnen hen wel zien.

Henna
De dag voor het huwelijk komen alle vrouwelijke kennissen en familieleden samen in het huis van de bruid. Dit ritueel wordtHenna genoemd, naar de roodbruine verf waarmee de handen van de bruid beschilderd worden. Voor een keer staat de anders zo verlegen bruid in het middelpunt van de aandacht. Dan komen haar toekomstige man en zijn moeder op bezoek.

Familie
Na het huwelijk trekken man en vrouw in bij de ouders van de bruidegom. Het is tijd voor de bruid om te integreren in haar nieuwe familie en dat is niet gemakkelijk.

Henna gaat in op keuzes en de consequenties hiervan. Consequenties die je niet kunt omzeilen, omdat ze zijn verbonden met de tradities en cultuur waarin je bent opgegroeid. De huwelijkse rituelen worden niet simpelweg nagebootst. In plaats daarvan creëert Rasheed vanuit beweging, tradities en gedachten een dromerige sfeer, waarbij de toeschouwer als het ware in het hoofd stapt van iemand die aanwezig was bij de ceremonie.