Hans woont met zijn moeder, de koe, en de geit in een schamele hut in het bos. Ze zijn arm, maar gelukkig en tevreden. Daar komt verandering in als achtereenvolgens de geit, de koe en zijn moeder sterven. Hans wordt zo verdrietig dat hij alleen nog maar kan huilen. ‘Had ik maar een hart van steen’ verzucht Hans. Een klein mannetje verschijnt. Hij biedt hem een hart van steen aan, in ruil voor zijn tranen. Gretig gaat Hans op het aanbod in. En floeps! Daar heeft hij een stenen hart. Het voelt wel een beetje koud en zwaar maar hij hoeft niet meer te huilen. Gevoelloos trekt Hans de wijde wereld in. Hij wordt rijk, trouwt met een beeldschone prinses, wordt beroemd en bewonderd, maar gelukkig wordt hij niet.

Ontevreden vertrekt Hans en laat de prinses in tranen achter. Het kan hem niets schelen, haar tranen laten hem koud. Hij heeft immers een stenen hart! Zoals het in een sprookje hoort, loopt alles toch goed af en wordt bewezen dat ware liefde in staat is zelfs het hardste hart te breken en te verzachten. En ineens stroomt er weer bloed door zijn hart en krijgt Hans zijn gevoel weer terug.

Man met het stenen hart is een vertelvoorstelling over empathie, communicatie, emoties en omgang met elkaar. Een vertelling met poppen uitgevoerd in een miniatuur coulissendecor geïnspireerd op middeleeuwse schilderijen.

Regie en tekst: Henk de Reus
Spel en muziek: Sijmen de Jong
Vormgeving: Louise Caspers, Sinne Brink
Foto: Louise Caspers